گردیز، پیامد سیاست‌های امنیتی یک نامشروع!

تماشای تصاویر فاجعه گردیز، همان‌قدر ویرانگر و نابود کننده است، که تماشای تصاویر میدان روشنایی و فاجعه دوم اسد در دهمزنگ. که تصاویر مسجید امام زمان در قلای نجارها خیر خانه و مسجید امام زمان در دشت برچی. که تصاویر به جا مانده از انفجار تانکر بزرگ در چهارشنبه سیاه کابل، که تصاویر حمله در مقابل ساختمان کهنه وزارت داخله. که تصاویر حلمه بر شفاخانه ۴۰۰بستر و تصاویر ویران کننده از حمله بر قول اردوی ۲۰۹شاهین.

می‌بینم عده‌ای تلاش می‌کنند دانسته و ندانسته، حمله بر نماز جمعه در گردیز را رنگ و بوی مذهبی بدهند. آری که ممکن است حمله دیروز با اهداف شعله ور ساختن آتش جنگ مذهبی در افغانستان انجام شده باشد. اما، برجسته کردن ابعاد مذهبی این رویداد در شبکه‌های اجتماعی چون فیس‌بوک و توییتر، کاری است در راستای اهداف تروریستان که فاجعه را خلق کرده اند.

ابعاد انسانی و عاطفی حمله بر نماز جمعه در گردیز، همان‌قدر وحشتناک و ویران کننده است، که حمله بر صف مردم در مقابل کابل بانک در شهر لشکرگاه.

همه ما قربانی یک وضعیت بحرانی و نابسامان هستیم. این وضعیت نابسامان و بحرانی، نتیجیه سیاست ورزی‌های اشتباه و احمقانه سیاسیون کشور است. به خصوص نتیجه سیاست ورزی تمامیت خواهانه و معطوف به سلطه هژمونیک.

به باور من، تا زمانی که ارگ ریاست جمهوری، با اهداف تمامیت خواهانه و راسیستی مدیریت شود، نه صلح در این سرزمین آمدنی است و نه آرامش و امنیت. ویرانی بزرگ این سرزمین، سیاست ورزی‌های فراقانونی و مدیریت نامشروع قدرت است. فقدان مشروعیت و حضور یک خودکامه نامشروع چون اشرف غنی بر کرسی قدرت، سبب این ویرانی‌ها و فجایع بزرگ در سراسر کشور است. این که ما به چنین امری اذعان و اعتراف می‌کنیم یا نه، بحث دیگر است و مساله دیگر. آیا ما دردهای مشترک هستیم؟ آیا ما شعور فهمیدن دردهای مشترک مان را داریم؟

فاجعه روز گذشته در گردیز، مشت نمونه‌ای از بحران و فاجعه سراسری در کشور است. بحران و فاجعه ناشی از سیاست ورزی‌های ناسالم، اشتباه و شرورانه خودکامه‌ای نامشروع به نام اشرف غنی و دار و دسته تمامیت خواه و راسیست اش.

نگارنده: آصف آشنا