پایانِ ایسم‌ها/به بهانه‌ی دهه‌ی اول محرم‌الحرام

اصولن ما مردم عصر (بحرانِ ایدلوژی‌ها) را چشم پُت خاکی زدیم ! اینک در (قرنِ پایان ایسم‌ها) قرار داریم ! نه تِز های دانیل “بل” موثر است نه ازفوکو یاما، یکی برای چیره‌گی (لیبرالیسمِ مغرور غربی) بر جهان منبر می‌رود، دیگری بر فروپاشیِ اتوریته‌ی سوسیالیسمِ مارکسی روضه میخواند.!

در کل لیبرالیسم ـ سکولاریسم ـ رادیکالیزم قرائت‌های نوینِ از خود برای مخاطبین، در راستای کنسرواتیزه ساختن انسان‌ها بیرون می‌دهد!

نوگرایی؛ پارادایمِ زندگی مدرن و آدم تیرشده از فلترِ مدرانیزاسیون است که به ماشینِ تولیدِ نئوکنسرواتیست‌ها مبدل گردیده است.

اسلام محمدی بعد خلافتی و وصایتی بعد تشیع و تسن بعد جنگ هفتاد دو ملت و حالا هم اسلام “مناسکی” و اسلام “شریعت‌مدار”، و این همه حواریونِ محافظه‌کار و افراطی زیر عناوین عجیب و غریب، در این سناریو آنچه رنگ می‌بازد اولین منبع است؛ چون منابع جدیدی ظهور کرده است، آنچه تاوان می‌کند تفسیرِ اول است چون تفاسیر نو از هستی بیرون داده شده است، لذاست چه بخواهیم چه نخواهیم! اسلام متن محور در این گیرو دار پیش اسلام نمایشی کم می آورد، و آورده است مثلا منابر به تریبون‌ها جا خالی کرده است و تریبون‌ها به استیژها، سال آینده تفاوت‌های بنیادین در اصل مرصوصِ دینی ـ ایدلوژیکی را شاهد خواهیم بود.

قرائتِ کلیشه‌وار هزار ساله از یک واقعه، به معنایِ در جا زدن است، عاشورا نیاز به روز شدن دارد نه دگماتیزه شدن، عاشورا زمانِ ماندگار می گردد، که گپ نو برای گفتن داشته باشد ! که متاسفانه حالا ندارد.

لذاست‌که من گفتم: ما هر چی داریم از همین سینه زنی‌ها و تیغ زنی‌هاست! و بر این گفته؛ بد رقم مجد و مَسَرم. !

رضا مهسا