فرهنگ؛ حد فاصلِ انسان و حیوان

یک جامعه‌شناسِ سرشناسِ فرانسوی گفته است: جانور دو پایی به نام “بشر” دقیقاً زمانی از زمرۀ حیوان خارج و به جرگه‌ی انسان داخل گردید که به نیازهای طبیعی خود رنگِ «فرهنگی» داد؛ یعنی برای غذا خوردن، تولید مثل، ساختنِ سرپناه، پوشش بدن و … که جملگی نیازهای طبیعی هستند، آداب و رسوم و قواعدی وضع کرد و آنها را در چارچوبِ «فرهنگ» و «هنجار» قرار داد.

پس خطِ فاصل و حایل میان انسان و حیوان، همانا «فرهنگ» است و انسان یعنی جانور فرهنگی. عناصر و مؤلفه‌های فرهنگ نیز چیزی جز همین آداب، رسوم، هنجارها و قواعدِ پذیرفته شدۀ اجتماع نیست.

برپایه‌ی آنچه گفته آمد، آن دسته از نوسوادانی که می‌گویند: من سنتِ «عقد» و دیگر آداب و رسوم ازدواج یا قواعد خاصِ «پوشش/حجاب» در اجتماعِ خاص را قبول ندارم، در حقیقت با نقض هنجارهای فرهنگی بشر، جامعه را به سوی ماقبل تاریخ و عصر غارنشینی و زندگی جنگلی، راهنمایی می‌کنند؛ زیرا به باور آنها، آدمیان باید با زیر پا گذاشتن تمام آداب و تشریفات ازدواج، درست مانند حیوانات به محض رسیدن به همدیگر، نر بر ماده بپرد و خلیفه را وارد بغداد کند و هیچ آداب و ترتیبی را مدّ نظر قرار ندهد.

این یعنی حذف عناصر فرهنگی و هنجارهای رایج (خط فاصل انسان و حیوان) از زندگی آدمیان و بازگرداندن آنان به جرگه‌ی حیوانات و عصر توحش و غارنشینی!

پس خطِ فاصل و حایل میان انسان و حیوان، همانا «فرهنگ» است و انسان یعنی جانور فرهنگی. عناصر و مؤلفه‌های فرهنگ نیز چیزی جز همین آداب، رسوم، هنجارها و قواعدِ پذیرفته شدۀ اجتماع نیست.

بر پایه‌ی آنچه گفته آمد، آن دسته از نوسوادانی که می‌گویند: من سنتِ «عقد» و دیگر آداب و رسوم ازدواج یا قواعد خاصِ «پوشش/حجاب» در اجتماعِ خاص را قبول ندارم، در حقیقت با نقض هنجارهای فرهنگی بشر، جامعه را به سوی ماقبل تاریخ و عصر غارنشینی و زندگی جنگلی، راهنمایی می‌کنند؛ زیرا به باور آنها، آدمیان باید با زیر پا گذاشتن تمام آداب و تشریفات ازدواج، درست مانند حیوانات به محض رسیدن به همدیگر، نر بر ماده بپرد و خلیفه را وارد بغداد کند و هیچ آداب و ترتیبی را مدّ نظر قرار ندهد.

این یعنی حذف عناصر فرهنگی و هنجارهای رایج (خط فاصل انسان و حیوان) از زندگی آدمیان و بازگرداندن آنان به جرگه‌ی حیوانات و عصر توحش و غارنشینی!