شهروند نه گله‌یی سرگردان

برخی از جاده‌های مهم شهر را دیوارهای سمنتی بسته‌اند. در عقب دیوارها مامورین بلند رتبه و به اصطلاح رهبران گروه‌ها و تنظیم‌های سیاسی پنهان شده‌اند و به قول خود شان در فضای «امنیت» زنده‌گی می‌کنند.

بندش این جاده‌ها شهروندان کابل را به شدت سرگردان ساخته است. هزاران شهروندِ سرگردان در جاده‌ها منتظر می‌ایستند تا نوبت‌شان برای گذر از کنار این دیوارهای سمنتی فرا رسد. خیلی خجالت‌آور است. باور کنید خجالت‌آور.

آیا این‌هایی‌که در پشت دیوارهای آهنین پنهان شده‌اند معنای زنده‌گی را می‌دانند؟ آیا این‌ها معنای احترام به کرامت انسانی را می‌دانند؟ آیا رنگ خون این‌ها با رنگ خون شهروندان بی‌گناه ما در مساجد و تکیه‌خانه‌ها فرق دارد؟

آیا معیار زنده‌گی برای «رهبران» دولت و «رهبران» گروه‌های سیاسی با شهروندان فرق دارد؟ زمانی‌که این «قهرمانان» از پشت دیوارها برون می‌آیند، جاده‌ها به انسداد مواجه می‌شوند.

محافظین آن‌ها با زشت‌ترین حرکات عابرین سرگردان را تهدید و توهین می‌کنند. ما شهروندان نه، بل گله‌یی از بی‌چاره‌گان سرگردانیم که شمشیر دولت و دشمنِ آن گلویش را می‌برد.

ملک ستیز