سرنوشت یک دست نشانده بیشتر از این نمی‌شود!

خبرنامه ارگ در حالی از ملاقات غنی و وزیر خارجه ترمپ “در کابل”، خبر می‌دهد که این ملاقات بیرون از کابل، در پایگاه نظامیان امریکایی در بگرام، صورت گرفته است.

یکم: پیش از مسایل دیگر، اینکه ارگی‌ها بدون اندک توجه به فاش شدن دروغ، چشم می‌بندند و دهان باز می‌کنند و دروغ جار می‌زنند، عملن به معنای این است که دیگر افکار عمومی و داوری افکار عمومی برای ارگی‌ها ارزش و اعتبار ندارد. برای همین در کمال دست و دلبازی دروغ می‌گویند. دروغ کنونی در مورد محل ملاقات وزیر خارجه امریکا با سران حکومت وحدت ملی، مشت نمونه خروار از دروغهای گفته شده/گفته می‌شود به مردم است.

دوم: ملاقات وزیر خارجه امریکا و سران حکومت وحدت ملی در پایگاه نظامیان امریکایی در بگرام، یعنی کابل دیگر برای سفر مقامات امریکایی جای امن نیست. یعنی نمی‌شود مثل گذشته‌ها ریسک یا اعتماد کرد. برای همین سفر وزیر خارجه امریکا به افغانستان در محدوده پایگاه نظامی امریکا در بگرام خلاصه می‌شود.

سوم: در اوج جدال کرزی و امریکا بر سر اما و اگرهای پیمان امنیتی، بارک اوباما در سفری به بگرام آمد و از کرزی خواست برای ملاقات بگرام برود. کرزی اما ملاقات با همتای امریکایی اش در خاک افغانستان و بیرون از ارگ ریاست جمهوری را رد کرد. در نتیجه ملاقات کرزی و اوباما انجام نشد. اوباما کرزی نا دیده به امریکا برگشت.

آن روزهای توجیه و استدلال ریاست جمهوری این بود که برخورد اوباما غیر دپلماتیک بود و توهین به حاکمیت ملی افغانستان. استلالی که بصورت قابل ملاحظه‌ای در فضای سیاسی و پارلمان کشور مورد استقبال قرار گرفت.

حالا، وقتی می بینم، حتی وزیر خارجه امریکا غنی را به پایگاه نظامی بگرام فرامی‌خواند، حقارت و بی حیثیتی غنی در مقام ریاست جمهوری بیشتر از پیش معنی می‌شود.

یعنی کسی که اراده سیاسی مردم اش را احترام نگذارد و مبنای حضورش بر کرسی ریاست جمهوری رای مردم یک سرزمین نباشد، در پایان قصه بیشتر از یک دست نشانده ای حقیر و قابل ترحم، چیزی دیگر و کسی دیگر نمی‌تواند باشد.

نویسنده : آصف آشنا