دگماتیزم و بن‌بست در گفت‌وگو!

گاهگاهی در کابل و خارج از کشور با دوستانی می‌نشینم و روی اوضاع سیاسی کشور بحث می‌کنیم.

وقتی شما تلاش می‌کنید دریچهء بحث سازنده‌ را باز کنید به یک دیوار تاریک فکری برمی‌خورید. رهبرگرایی و یا در حد رهبر پرستی گفت‌وشنود شما را به بن‌بست می‌کشاند. و جانب مقابل همهء هست و بود خود را در گرو این فکر قرار می‌دهد.

ما افغان‌ها از برخی چهره‌های سیاسی «رهبران مقدسی» درست کرده ایم. نقد به‌ آن‌ها و بحث روی فکر و روش زنده‌گی آن‌ها خط قرمز این دوستان است.

این‌جاست که بحث شما هیچ فایده‌یی ندارد. واقعیت این‌است که بزرگ‌ترین رهبران جهان انسان‌های کاملا عادی بوده‌اند، درست به‌سان من و شما.

آن‌ها اشتباهاتی کرده‌اند و کم‌بودی‌ها و نبودی‌های فراوانی داشته‌اند. همین گاندی، ماندیلا، لوترکینک، لوممبا، لومانوفسکی، باخ و صدها رهبران فکری جهان، هزاران بار اشتباه کرده‌اند و هزاران نقد پیرامون شان نوشته شده‌است.

رهبران شما نیز از این دایره برون نیستند، حتا شاید کوچک‌تر هستند. دگماتیزم یا «خشک‌اندیشی» بدترین رویه در فرهنگ سیاسی است.

ملک ستیز